కవిత రచన : సాత్విక
దాన్ని గుర్తించటానికి నాది కాని ఈ 'శరీరమే' శ్రీకారము ..
'పైకపు' పట్టుబిగించి కావాలన్నారు ఆ శరీరపు సహకారం
సరదాల పరదాలో కానిచ్చేస్తునారు మనస్సుని కూడా 'అత్యాచారం '
' వృక్షో రక్షతి రక్షితః ' అన్నది అలనాటి అశోకుడి నానుడి
అందులోని క్రావడి ఎత్తివేసినదే కాదా నా ఈ 'సోకపు అంగడి'
ఏర వేయడానికి చేసినాను, నా శరీరానికి ఈ కల్పిత అలంకారము
ఎదురీతలో, 'మనస్సులోనే మూగబోయినది నా అసంకల్పిత ప్రతీకారము '
' గుండెలు పిండేసిన బాధ ' నా మనస్సులో దాగున్న మౌనానిది
' అవిసిన గుండెల గాధ ' మౌనమునే ఆశ్రయించిన ఆ మనస్సుది
దేహముని విడువక, నాకు ప్రాణముండి మాత్రము ఏమి ప్రయోజనము ?
నా మనస్సు నన్నే విడచి పరిగెడుతోంది ప్రతి రోజు నూరుయోజనము
' మౌనము అర్దంగీకారం ' అన్నదే పెద్దలు చెప్పిన ఉపమానమా ?
అర్దాంగి ఆకారమే మౌనముగా రూపు దాల్చినదే ' ఈ నా జీవితమా '
' స్వర్గాన్నే కోరుతున్నవారు అందరూ ', చవిచూపిస్తున్నారు నాకు నరకము
అవసరాల ఆత్మీయత సాక్ష్యముగా ప్రతి ఆడపడచు చెల్లిస్తోంది ఇదే సుంకము
' మానసిక వ్యబిచారమే నైతిక విలువల నజరానా ', అని వినవస్తోంది నవసమాజమున
తరచి చూడు, సాగిస్తున్నారు ప్రాణమున్న శవాలతో సంసారము అడుగడుగునా
చిక్కదు ఏ ఒక్కరికీ ' దేహాన్ని విడచిన అనంతరం, ఆత్మ యొక్క చిరునామా '
అందుకే బ్రతికుండగానే చేసేస్తున్నా నిరంతరం నా మనస్సుకీ ' పంచనామా '
