నాలుగు ముక్కలు ....

కవిత రచన : సాత్విక

' నేను అహంభావాన్ని విడిచిపెట్టాను ' అన్న మాటల్లో,

'మిగిలున్న అహంభావం' బయటపడేను కొత్త కోణంలో,

'వీగిపోవును ఏది ఏమైనా' అహం విడచిన పలకరింపుల్లో,

మరువక అప్పుడప్పుడైనా సన్నిహితులని పెడదాం మాటల్లో… 

'పొరపొచ్చాలు'  సూచించును కావాల్సిన మార్పులు, 

గ్రహించి సరిచేసుకోనుటే వాటికి అసలైన తీర్పులు,

కపోతం అయినా బంధించబడి కోల్పోవును తన 'శాంతి' ,

తదుపరి మాత్రమే శాంతి కపోతముగా ఎగురును గెంతి … 

మనలోనున్న  'క్రోధము'  కనిపించని శత్రువే స్వగతాన,

బయటపడిన కోపము మిగుల్చును శత్రువునే వాస్తవాన,

'కరవమంటే కప్పకు కోపం' 'విడువమంటే పాముకు కోపం', 

చిత్రమైన ఈ నిజమెరిగి వాటి జోలికి పోతే  'నీదే లోపం' … 

జీవితమనే నాటకానికి తొడిగిన తొడుగే ఈ 'శరీరం' ,

కాలమనే ప్రవాహంలో కొట్టుకుపోయే  వెధవ కళేబరం,

అసలే… తాపత్రయం లేకుండుటే అతి గొప్ప వరం,
ఈ నిజాన్ని మరువక మసులుకోవాలి కదా మనందరం …