నిరీక్షిస్తా ! మీ పై ఒట్టు !!

కవిత రచన : సాత్విక 

ఆత్మ విడువని ఈ దేహాన్ని కాటిలో వదిలేద్దామనుకున్నారు,

పుత్రధర్మము మరచి బ్రతికి ఉండగానే కాటేయదలచారు,

కాలచక్ర దిగ్బంధములో ఈ ఋతువులు మారకుండునా ?

జీవితచక్ర పరిణామంలో నే అసువులు బాయకుండునా ?

స్వీయ ఆత్మ త్యాగం పాపమని వేదాలు వల్లిస్తున్నాయి,

ఇంకెంత కాలమీ అగ్నిపరీక్షా అని నా ఆత్మా ఘోషిస్తున్నది,

కాల ధర్మానికి తలొగ్గి నిల్చున్న సైనికుడిని నేను కాదంటారా?

కాలం చేసిన జాప్యం లోన నేనొక చిత్రయోధినేనంటారా?

నేనూ పయనించాను నవ మాసాలే నా తల్లి గర్భమున,

అందరిలాగే ఉపక్రమించాను జీవనయానం ఈ కాలగర్భమున,

అడగకనే అందించారు ఆప్యాయతని తొలి జీవిత భాగమున,

అడుగకనే అంతమొందిస్తున్నారు ఈ ఆఖరి అంకములొన...

మీ బాల్యదశలో నే కొసరికొసరి గోరుముద్దలు తినిపించాను,

నా ఈ  అవసానదశలో కసిరివిసిరి వేరుముద్దలు విదిలించారు,

నేనెన్నడు కోరలేదు అరిటాకులలో విందు భోజనాలు,

సరిపోవును కదా ఆప్యాయత విడిదిలోన కొద్దిపాటి పలకరింపులు,

నా బాల్యం గడిచింది ఎన్నెన్నో ఆట పాటలతో చక చకా,

ఈ సమయం గడుస్తున్నది విషపు ఆట విడుపులతో హర హరా...

యవ్వన ప్రాయమున నేను  కట్టలేని వస్త్రమున్నదా? ఈ భువినందు,

అస లే వస్త్రమూ నిలువకున్నది ఇప్పుడు ఈ దిసి మొలయందు,

వృద్దాప్యమున ఈ నా కరములు అదుపు తప్పి పట్టు సడలెనే,

నవ్విపోదురు గాక నాకేంటన్న మాటే, నా సిగ్గుని జయించెలే...

ఏ ఆసరా లేకుండానే జీవిత కడలిలో ఒంటరిగా పరిగెట్టానంటే,

కట కటా నీవన్నీ తుంటరి ప్రగల్భాలని మీరంటుంటే,

మీ మొహం చఱచి నే నిలువ ప్రయత్నించకుందునా ?

నిలువలేక అహం దెబ్బ తిన్న ఆ క్షణం నే మరువగలనా ?

శిధిలమయినది నా దేహం అని మీకు లేదు కనీసం ఆ యింగితం,

మలినమయినది మీ మనస్సు అని నా మటుకు నాకు అయింది అవగతం...

నా వయస్సుకి నేనే భారం, అదే వయోభారమోయి,

మీ వయస్సుకీ నేను భారమా? ఇదే విపరీత భావమోయి ,

చరమాంకంలోన నన్ను విడిచి వెళ్ళిపోయింది నా జీవిత శోభ,

పరమావధిలొన మీరు నాకు మిగిల్చారు ఈ మానసిక క్షోభ,

మీ అవసరాలన్నీ నేను పసిగట్టి పట్టుబట్టి మరీ తీర్చాను,

నేనే అనవసరం అని మీరు  తూట్టుపెట్టి మట్టు పెట్టదలచారు...

సత్యమేవ జయతే అని కావలి కాసిన హరిశ్చంద్రుడు నా జట్టు,

మరణం సమీపించువరకు నేనిచటనే నిరీక్షిస్తాను మీ పై ఒట్టు,

అంపశయ్య మీద భీష్ముడికీ తప్పలేదు కదా ఈ నిరీక్షణ మెట్టు,

ఇది కాదా? ప్రతి జీవితో విధి ఆడే యధావిధి కనికట్టు,

ఎకడొకచొట, ఎపుడోకప్పుడు తప్పదీ ఆత్మాభిమాన తాకట్టు ...