మౌనమేలనోయి....

కవిత రచన : సాత్విక

అమ్మ చెప్పింది ఇది మన వంశ వృత్తని,   

తెలియదు నాకు  ఇంత హింస ఉన్నదని,

ఏ పూటకాపూటే వీడే నీ మొగుడన్నారు,

పరిపాటిగా తరవాత వాడే విటుడన్నారు, 

దాగమంటే ఆగనంది ఈ నా శోభిత పరువం,

దగాబడ్డ క్షణాలతో నిండింది నా ఈ జీవిత పర్వం,

పంచి ఇమ్మంటున్నారు నా వయస్సు ,

అంటూనే తుంచి వెళ్ళిపోతున్నారు నా మనస్సు, 

ఎవ్వరూ మరువరు నా సోగసు,

ఏ ఒక్కరూ కోరరు నా శ్రేయస్సు,

అల్లరి చేష్టలు తగవన్నాను, 

చిల్లర డబ్బులే నీకన్నారు,

తాళెందుకు పొమ్మన్నారు,

ఎగతాళి చేసేందుకే..  వీరందరూ,

దాహం తీర్చే కొలనయినాను,

జీవం కలిగున్నా శిల నయినాను,

రోజంతా నేను ఒక ఒంటరి తురాయి,

రేయంతా నా మనస్సుకు నేనే పరాయి, 

స్థిరం లేని నిలయం నా ఈ ఆవాసం,

విధి నిర్దేశించిన వలయం ఈ నా సావాసం 

ఉసూరు మంటూ వడ్డించాను నడిరేయంత, 

జీ హుజూర్ అంటూ అర్పించాను నా తనువంతా,

ప్రతి రేయి ఓ విగ్రహం కదలాడింది నా కంటి ముందర,

గతి తప్పక  నిగ్రహం తొణికిసలాడింది నా  పంటి బిగువున,

వానపాముని వద్దనలేదు, కాలనాగుని కాదనలేదు, 

వానమే వెక్కిరించింది , కాలమే కడకు కాటేసింది,

ఈ  వారసత్వపు చితి భస్మానికి నేనే చిరునామా, 

ఏ తల్లి తన బిడ్డ జీవనభ్రుతికి రాయకూడని వీలునామా.